Dwóch ludzi patrzyło przez te same kraty. Jeden ujrzał kałużę, a drugi gwiazdy...
Może to co najlepsze mamy już za sobą, jednak to co się jeszcze ludziom nie śniło, wciąż jest przed nami...
Boże, istniejesz, wielbię Cię. Dałeś mi go, już na zawsze, na zawsze, na
zawsze. Nie pozwól mu tam wracać. Wrócił. Fizycznie, psychicznie,
duchowo. Co to za szczęście, gdy żyje się ze świadomością, że coś
minęło, coś się straciło, odeszło bezpowrotnie, a to wraca do Ciebie w
najmniej spodziewanym momencie z wyciągniętymi ramionami i sercem
otwartym na Ciebie bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. Boże, co to za szczęście..
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz